Koningin Amalia

Bij zeer speciale gelegenheden behaagt het Koningin Amalia de Wandelmeent met een bezoek te vereren, en ons te trakteren op één van haar legendarische speeches. 

De nieuwjaarsspeech van 2021                                                               (klik hier voor de video)

Dames en heren, lieve Wandelmeent. Soms, als het er werkelijk om gaat. Als het schip van de historie de boei moet ronden, maar de zeilen klapperen, zoeken, hunkeren, maar de wind maar niet willen pakken, maar niet willen bollen in de wind. Dan daalt HKH Koningin Amalia uit de Wolken van het Imaginaire neder om U ter zijde te staan. Het spreekwoordelijke steuntje in de rug.

========================================================= 

Landgenoten,

Ach ja, deze boom, de Kerstboom, nou kan het zijn dat de kinderen hier steeds groter worden, maar het lijkt waarachtig dat de boom steeds kleiner wordt. Ach die boom, de boom des levens eigenlijk, de boom van het Licht, van Hoop, misschien tegen beter weten in. Door Marian nog even gered van een gewisse verdwijning. Elk jaar verdwijnt hij, om steeds weer terug te keren. Een schoonheid op zich die een omhelzing waard is.

Landgenoten, Tot U spreekt een droef vorstin.

Alles gaat mis. Sodeknetter!

Neem me niet kwalijk hoor. Potvolblomme! Janzakseldrementnogaantoe! (Wat zegt jouw papa als ie bijv op ze vinger slaat met de hamer of zn hoofd stoot?) Alles gaat mis, Koninklijk gesproken, gierend naar de donder. Ja maar nee maar… Wat moet je doen?

Al zou je anders willen, de wind blaast niet altijd in het zeiltje zoals je dat voor ogen had, toen je je klompje de vijver in duwde. En dat vergeten we wel eens. Toen je het huwelijksbootje instapte bijvoorbeeld. Of je kind dat toch anders wordt dan je hoopte. Of een hond die veel te groot wordt. Of toen je dat jurkje bestelde bij de Zalando. Sturen ze dan expres een kleiner maatje op?

Maar ook als we het Capitool bestormen bijvoorbeeld. Met zo’n camouflage rugzak en die prachtige vlag, die je net nieuw gekocht had. Dat als je heel hard holt, dat ie dan zo wappert. Kennen jullie dat? Hoei Hoei Hoei.

Ach ja, Panta Rhei! Kinderen, alles stroomt, alles is vloeibaar, alles verandert. Het begint mooi, maar het is me een partij narigheid. Het begint met zo’n knapperig gebakken vleermuisje, met zuur, bij de Chinees. En het eindigt met anoniem gestorvenen, gestapeld in de ziekenhuisgangen van Bergamo. Ja dan denk je wat een plat grapje, maar zo plat is het.

Het begint met een griepje… Terwijl iedereen weet dat het door die 5G zendmasten komt. Maar wat misschien nog wel erger is, is de haat en nijd die door de straten spoelt, die de zon verduistert en ons leven in een kille, weerbarstige nacht verandert, met een bleek maantje van stilte en angst. Dat moeten we toch niet willen?

Ach, ik kom uit een tijd dat waarheid en werkelijkheid met elkaar op vakantie gingen, in een veel te klein tentje, met flessen goedkope Lambrusco tot het licht begon te worden. Leven en dood, nu word ik sentimenteel, dat waren tweelingzusjes, niet uit elkaar te houden. Ze maakten elkaars zinnen af, gingen met elkaars vriendjes naar bed. Verschillen? Ha! Je leerde er mee leven, en dood te gaan. Goed en slecht, mooi en lelijk, links en rechts, dit of dat, her en der, paprika of naturel. Verschillen werden in de tuin geparkeerd, met slingers behangen en 1 keer per jaar in brand gestoken. Iedereen werd dronken en dat was het dan. Verschillen werden naar de honden gegooid, om ze zoet te houden. Zoek Bello, zoek, zoek de verschillen.Nee maar begrijpen jullie. Het is allemaal heel serieus geworden. Heel volwassen. Maar niet direct beter.

Tja, wat moeten we nou? Ik zou het verdraaid niet weten. Het sop is de kool niet waard. Misschien is dat wat. Verdraagzaamheid, een beetje lief zijn voor elkaar, waardering ook. Het is een duur kaarsje, een mager vlammetje, wapperend in de wind. Laten we het koesteren.

Dan wil ik graag afsluiten met een ingetogen 3werf ‘Hoera’.

Dankuwel