Opening Rommelmarkt 2019 door Koningin Amalia

Landgenoten, tot u spreekt een droef vorstin.

In deze tijden van turbulentie, waar de rijkdom tegen de plinten omhoog klotst, als de pis in de Leidsestraat op een zaterdagavond.
Waar de hitsige zelfgenoegzaamheid ons zwangere ego met geile zweepjes door de slaapkamer jaagt en de kolkende economie de knisperdunne ijskap van het fatsoen laat wegsmelten als dure sneeuw voor de zon.

De welvaart staat ons aan de lippen, in gammele bootjes proberen wij te ontkomen aan deze Oceaan van Euro’s, van doekoe, van Guap weet je. Roepen wij help, help, wij willen rechtvaardigheid, eerlijkheid en eh… kom hoe heet het ook
al weer…, vrijheid. stop de stikstof.

Maar als puntje bij paaltje komt verkopen wij onze eigen moeder nog voor zo’n lekkere zonnige vakantie per vliegmachien, Want kom, ja nou ja zeg, zo’n vaart gaat het toch niet lopen, we maken gewoon alles elektrisch.

Het is allemaal een groot feest, he verdorie! Het is feest! Lampionnetjes, een eindeloze verjaardag met taart en pannekoeken en limonade! Limonade voor iedereen! En zoenen, eindeloos zoenen en cadeautjes en geld, geld en applaus! Hoera!

Maar diep in ons hart huilen wij de ogen uit onze kop als wij rillend van de angst onze krakende knoken ten grave dragen in een eenzame donkere nacht met huilende honden en onweer van bommerdebommerdebom.
Is het dan echt zo erg?
Ja! You aint see nothing yet!
Is er dan echt geen uitweg?
Tot de laatste druppel wordt de beker leeg gedronken.
En als ie leeg is.
Dan drinken we hem gewoon nog een keer helemaal leeg.
Niets blijft ons bespaard!

Maar ergens dan toch is daar een sprankje hoop, een teken van leven, tegen beter weten in.
Een klein voorzichtig stroompje van klater helderheid in deze geblakerde woestijn.
Waar de libelles hun vliegkunstjes vertonen.
De Wandelmeent, waar de liefde voor het leven gevierd wordt.
Als een poes in de zon, op het dak van een auto, die vergeten en wel, langs een drukke snelweg geparkeerd staat.
Mooi he?

Het zou een Haiku kunnen zijn als ik wat zuiniger met mijn lettergreepjes zou zijn.
Maar dat is niet mijn sterkste punt, zuinigheid.
Zoals de Wandelmeent ook niet zuinigjes is.
Niet zuinigjes in samen, ook niet overdadig, maar wel royaal, royaal in delen.
Een speelse drift in met z’n allen, in potverdikkeme jongens, de handen uit de mouwen. Hopsa!

Soms is dat niet makkelijk.
Soms sta je daar met je eigen handen, uit je eigen mouwen, je eigen spreekwoordelijke slingers op te hangen. Hopsa!
Maar laat je niet kisten Wandelmeent!

Zoals we vandaag ook weer met wat oude, vergeten spulletjes zoveel plezier kunnen maken, met de jeugd die daar doorheen dartelt.
Het belooft een prachtige dag te worden.
Ik wens de Wandelmeent nog veel nieuwsgierigheid, nog veel speelse interesse,
in de dingen, maar vooral in elkaar.
Versaag niet! Ga zo door. U bent op de goede weg.
Driewerf hoera!
Hoera, hoera, hoera.
En nu een lekkere borrel!